de tijd gaat snel !!!

Na een aantal dagen te hebben bijgetankt in alajuela stond nu de lange reis naar de grens
van costa rica naar nicaragua in de planning.we hadden gelezen dat je bij los chilles “relax”de
grens kon oversteken.in een boot!
Dus na 7 uur bus in en bus uit gehobbeld te zijn kwamen we aan in een klein dorpje.
Na een goede nachtrust op naar de douane,er stonden maar een paar mensen voor ons maar na een
uur hadden ook wij de stempel om t land weer uit te kunnen.
De boottocht ging over een rivier die door een natuurpark ging om uit te komen bij san carlos in nicaragua!! tijdens de tocht nog wat beestjes kunnen spotten.
Bij de douane van nicaragua ging t lekker snel.binnen een 3 kwartier stonden we met de stempel in ons paspoort opeens weer in een ander land.

T viel ons meteen op dat ze hier stukken armer zijn dan in het rijke costa rica.
Niet dat ze er minder aardig op zijn in tegendeel juist.
Na 1 nachtje in een kamer die een lekkend plafon had stonden we al in alle vroegte weer bij onze
volgende boot te wachtte.bootje ging pas om 2 uur maar je moet er vroeg bij zijn want vol is vol.

na een mooie tocht over de san juan kwamen we aan in el castillo.een klein dorpje aan de rivier dat een mooi fort heeft.een overblijfsel uit vroegere tijden.
Uiteraard t fort bezocht en er te weten gekomen welke rol el castillo speelde in de tijden dat t nog niet zo een vredig land was.t dorp zelf is klein maar heel relax.geen auto's dus lekker stil.
Uiteraard de grote rivier garnalen op! En ze zijn echt mega groot!! (zie foto)

de bedoeling was de rivier af te gaan richting zee om daar naar de corn islands te gaan.
(witte stranden blauwe zee).maar uit de verhalen van andere hebben we besloten om terug te gaan omdat de andere dorpjes aan de rivier niet t bezoeken waard waren.

Terug in san carlos kon de grote reis naar de corn islands beginnen.
3 dagen duurde t....t aantal uren in de overvolle bussen telde zeker 11 uur!!!!
een nachtje slapen en vroeg uit bed voor nog meer bootjes en slapen in kleine vissersdorpjes.

Uiteindelijk in bluefield beland vanwaar we de LAATSTE boottocht van 5 uur richting de eilanden gaan maken.we hoopte intussen dat t alles wel waard zou zijn want we waren er best een btj klaar mee...nou kan ik als vrouw nog wel een zitplaats in de bus krijgen (mannen staan hun plaats af) maar lauri mag heerlijk staan tegen andere mensen aan....t heet hier ook wel de chickenbus.
Uitleg over wat je je moet voorstellen bij een chickenbus lijkt me overnodig...de naam zegt genoeg.
Voor andere die geen idee hebben....de bus is klein maar NOOIT maar dan ook NOOIT vol !!!!
dit geld ook voor de grote bussen waarbij ze t zelfs nog voor elkaar krijgen om broodjes,horloges,kip en andere overbodige rotzooi te verkopen...de verkopers wurmen zich er wel door heen.
Soms wel handig als je dorst of honger heb...minder leuk wordt t als een vrouw al 3 uur in je oor blert of je kip wil kopen...

maar goed,in bluefield zijn we nog even snel opgelicht door een man maar uiteindelijk zaten we vol goede moed(ook al was t vroeg) te hopen op ons beloofde bounty island.
Alles ging prima en het 1e uur was genieten zo dwars door de lagune..
eenmaal uit de lagune de open zee op was t 1 groot drama!de boot was aardig vol met mensen en spullen en de boot was een soort stuiterbal op zee.
Iedereen werd steeds groener en geler en t was dan ook 4 uur lang vechten voor je plekje om de vissen wat bij te voeren.iedreen hing over de railing en meer dood dan levend kwamen we aan op het ons zo beloofde bounty eiland.
Ik kon er nog maar weinig van genieten zo ziek was ik.nadat we een slaapplek hadden gevonden gingen onze lampjes gauw uit. Morgen weer een dag.zelfs in bed hadden we t idee dat we nog op die rotboot zaten.
Na een nachtje wiebelen in ons bed(bed stond wel stil maar onze magen nog niet) een golfkar gehuurd en t eiland rond gereden op zoek naar een mooie plek om te gaan slapen.
De nacht hadden we op een resort doorgebracht maar was iets te duur voor ons,maar als je nog half ziek ben vind je alles best!!!

de golfkar was grappig,lauri reed maar dat ding deed wat ie zelf wou en het rempedaal zat er alleen voor de sier,werkte niet.gelukkig is t een klein en stil eiland en nu konden we eindelijk de blauwe zee en witte stranden zien!erg mooi..
we reden lang een grote berg met iets.bij nader onderzoek bleek t een berg vol met van die grote roze schelpen te zijn,wij dachten dat je die niet mocht vangen??

na een week was t tijd om afscheid te nemen van de blauwe zee en witte stranden.
We zagen t niet zitten om weer op de boot te gaan en dan nog is 3 dagen terug te reizen naar de andere kant van t land dus besloten we terug te vliegen.
Binnen een uur stonden we aan de andere kant van nicaragua!!!

we zijn vanuit de (stink) hoofdstad met de bus naar granada gegaan,een mooie maar wel erg
toeristische stad gegaan.mooie gebouwen en kerken.en dat alles in vrolijke kleuren geverfd.
Na een paar`dagen zijn we naar leon vertrokken,een soort zelfde stad als granada maar deze stad is iets minder mooi opgeknapt.we vonden leon veel leuker en relaxter dan t toeristische granada.
Hier zijn we lekker een paar dagen blijven plakken,en hebben we ook t lekkerst gegeten van de hele trip in nicaragua.t meest van de tijd hadden ze alleen kip rijst en bonen..niks mis mee maar na een week of 3 lust je best wel is een keer iets anders.
Ook nog even de zee opgezocht maar deze was niet zo rustig dus zwemmen kon niet.
En een zwart strand....errug heeeeeet aan je voeten.

Lauri was nog zo dapper om te gaan vulkaan surfen..met een bord van een hoge werkende vulkaan
af roetsen,ik heb afgehaakt.
De toer die ons meer duidelijk maakte hoe t nou zat met de burgeroorlog en alles was zeer interresant,we weten nu meer over hoe en wat er gebeurd is in t land.
Het bezoek aan de gevangenis op de berg was ook erg indrukwekkend al dan niet om het geweldige uitzicht,vanuit hier waren alle (werkende) vulkanen goed te zien.een stuk of 8!!!
De rookpluimen kon je zo de krater uit zien komen!

Na t hete leon besloten we onze weg te vervolgen maar matagalpa,een stadje in de bergen waar de meeste koffieplantages zijn.bij aankomst bleek t maar een vieze oude stad te zijn dus meteen de taxi genomen naar`san ramon.
Een klein dorpje waar een info center zit die een nacht in een communetie aanbied.deze mensen hebben een koffieplantage.helaas bleek t kantoortje dicht.de taxi chauf reed niet meer verder en dus stonden we daar in een dorpje.
Er was 1 hotel..nou ja in aanbouw.maar we mochten er slapen.
Sávonds ging t hek dicht en was en niemand en hoe en wat we weten t nog steeds niet.
Via een jongen konde we toch naar de koffieplantage en hebben we er een mooie tocht gemaakt die ons lang de goudmijn bracht,geen goud meer allen vleermuizen.

Hij heeft ons t proces van t koffie plukken en t bewerken ervan uitgelegd.
We hebben helaas t proces niet kunnen zien omdat t seizoen over was.
Erna volgde een lunch bij hem thuis.een huis niet meer dan wat hout met gordijntjes voor het slaap gedeelte maar wel een TV !! kippjes en varkens naast je.

De dag erna de bus weer in en op naar esteli,de bedoeling was dat we daar een trip zoude doen maar bij t horen van de wekker om half 6 zijn we weer gaan tukken.
Dus dan maar een stad wandeling gemaakt, nog even langs t museum van de helden geweest maar deze was dicht.

Dus weer in de bus op naar onze laatste bestemming in nicaragua...na 3x overstappen in de hitte kwamen we aan in potosi.onderweg ons verbaasd over hoe ze daar leven.
Huizen van palmbladeren en hout en alles zo droog en dor... EN HEET !!!!
t was zo heet en stoffig,regelmatig kwam er een stofwolk de bus in dus we zaten lekker onder.
Leuk detail.de chauf beslist waneer hij stopt...dat kan zomaar zijn en overal...soms gaat hij een hapje eten of wat drinken,of hij gaat wat boodschappen doen en anders is een dutje doen ook een goede reden voor een plotselinge stop.

Op 1 van de stops stopte de bus en de chauf deed de deur dicht,ging er is goed voor zitten en deed de deur open..,als een zwerm kwamen er verkopers met van alles en nog wat binnen,omdat we pas na een half uur weggingen hebben we een half uur lang alleen maar geschreeuw gehoord of we wat willen kopen,ze vragen t niet ze gillen t!
Neem erbij dat t een graadje of 35 was en je als een sardintje in de bus zit.....erg grappig (not)
we merken wel dat we langzaam naar de heetste tijd van t jaar toekruipen.overdag een graadje of 45 in de zon.

eenmaal in potosi in t hotel lekker bijgekomen in de hangmat.
Veel meer kon je niet doen daar....
maar zo konden we ons prima voorbereiden op onze trip naar el salvador.
Ook deze beginnen we met een boottocht....




liefs joyce en lauri